begeleiden

‘Wees beleefd’ leidde tot faalangst

 

Ik heb Tonnie (niet zijn echte naam) al verschillende keren gesproken. Ook over zijn angst, faalangst. En zijn angst om afgewezen te worden. Dat zit diep. Het is steeds opnieuw onderwerp van gesprek. En deze angsten zijn de reden waarom hij hulp vragen zo lastig vindt. En dus vraagt hij niet, doet alles alleen, deelt niet en geeft ook niet aan wanneer een klus lastig is, want hij wil niemand tot last zijn. En het resultaat is dat hij doordat hij niet communiceert anderen juist wel tot ‘last’ is. Hij weet, met zijn hoofd,  dat iedereen hem wil helpen, maar zijn angst is groter dan zijn vertrouwen in mensen.

Ik vraag waar deze oerangst vandaan komt? Hoe zijn jeugd was in het dorp waar hij opgroeide? Hij zegt meteen, oh nee dat is het niet, ik ben een derde generatiekind en ben volledig geaccepteerd in het dorp. En ik vraag en hoe was dat dan voor je ouders en je opa en oma.? Wat was de boodschap die ze jou meegegeven hebben?  En dat is het stil, komen de tranen, en dan begint hij te stamelen en zegt de boodschap van mijn oma was “respecteer en wees beleefd”, maar in dat wees beleefd zit iets onderdanigs, van je moet je voegen, je  niet laten horen, niet laten zien, anders hoor je er niet bij. De tranen stromen. Zijn lieve oma, waar hij zoveel geweest is. Vorige week nog foto’s van haar gezien op facebook en nu hebben we het over haar.  Ik vraag waar de tranen vandaan komen? En hij vraagt, maar als het dan allemaal zo diep zit, als het zolang is meegegeven vanuit de familie, is het dan wel te veranderen?

Goede vraag waarop ik bevestigend antwoord. Ja juist wel. Doordat je weet /voelt  dat het eigenlijk niet jouw angst is, maar die van je oma, kun je het langzaam gaan loslaten. En dat wil niet zeggen dat je je oma moet loslaten. Nee je eert je oma, want elke keer dat je de angst voelt zeg je ‘dankjewel oma, dat je me waarschuwt’, maar mijn leven is niet jouw leven en jouw angst is niet mijn angst, ik neem mijn eigen beslissing’. En zo neem je langzaam je leven weer in eigen hand.

Langzaam keert de lach terug. ‘Dat is heftig, maar het voelt ook goed. En de traan, dat zijn nu  tranen van ontroering. Het liefste zou ik nu vrij nemen maar ik moet terug naar mijn werk, er is teveel te doen’. En dan vraag ik of ze in het dorp begraven ligt. Ja. Misschien kun je dan voordat je naar het werk gaat even bij haar graf langsgaan en haar bedanken. En dat doet hij.

de wijsheid van 25

 ”Het is best moeilijk om eerlijk te blijven als je je hele leven lang al gelogen hebt. En als je dan de waarheid vertelt word je genaaid. Het voordeel van liegen is dat je je beter voor kunt doen zodat je minder gekwetst wordt, maar ja ze komen er toch vanzelf een keer achter en dan wordt dat ikje nog veel kleiner”. Dit zijn de woorden van een jongen van 25 jaar. Hoe wijs kun je zijn met 25 jaar. Mijn hart slaat dan echt een slag over. Het is heel triest om te zien hoe iemand tot zo’n wijsheid komt. Het is mooi om te zien hoe iemand anders wil en dat de leugen geen vrije keuze was maar een overlevingsstrategie. En dat er nu een andere keuze is. “Het doet pijn om mezelf te zien. Ik wil wel veranderen, maar bij tegenslag val ik zo weer in een ander patroon. Tussen willen en doen zit een berg van verschil. Maar ik wil écht!” Hij mag alle twijfels, tranen en verdriet laten zien. Met de wijsheid van 52 probeer ik hem een helpende hand te bieden, een hand die aangeraakt en aangepakt wordt. Want ook hij weet dat de daden van nu de toekomst bepalen.

Wat zegt een cijfer als evaluatie van een training?

Evalueer jij ook steeds je trainingen? En hoe vind jij het cijfer dat je krijgt? Ben je daar tevreden over, baal je er van, ga je twijfelen aan jezelf? Wat zegt zo’n cijfer nu eigenlijk? Misschien niet zo heel veel als het om 1 training gaat. Maar als dat cijfer geldt voor 1 soort training (twee daagse training voor werkplek- stagebegeleiders in de zorg omtrent competentiegericht opleiden, begeleiden en beoordelen) , gedurende meer dan 20 trainingen verspreid over twee jaar, verspreid over verschillende organisaties steeds gemiddeld hoger is dan een 9.5, ja dan zegt een cijfer misschien toch wel iets.Ik mag mezelf de trotse eigenaar noemen van deze geweldige cijfers.  Ik geniet van het trainen, van het proces, van het faciliteren van bewustzijnsverruiming, van het mensen zien groeien, van het mensen in hun kracht brengen. En ik geniet naderhand van de feedback die ik daarop krijg. Door mijn enthousiasme inspireer ik anderen en hun feedback inspireert mij weer. Een geweldige positieve leer- bloei – groei spiraal voor alle betrokkenen. Meer weten? lisa@atalanta-training.nl

 

Iedere keer opnieuw kijk ik naar het cijfer en de feedback; wat kan ik beter doen?