conflicten

‘Wees beleefd’ leidde tot faalangst

 

Ik heb Tonnie (niet zijn echte naam) al verschillende keren gesproken. Ook over zijn angst, faalangst. En zijn angst om afgewezen te worden. Dat zit diep. Het is steeds opnieuw onderwerp van gesprek. En deze angsten zijn de reden waarom hij hulp vragen zo lastig vindt. En dus vraagt hij niet, doet alles alleen, deelt niet en geeft ook niet aan wanneer een klus lastig is, want hij wil niemand tot last zijn. En het resultaat is dat hij doordat hij niet communiceert anderen juist wel tot ‘last’ is. Hij weet, met zijn hoofd,  dat iedereen hem wil helpen, maar zijn angst is groter dan zijn vertrouwen in mensen.

Ik vraag waar deze oerangst vandaan komt? Hoe zijn jeugd was in het dorp waar hij opgroeide? Hij zegt meteen, oh nee dat is het niet, ik ben een derde generatiekind en ben volledig geaccepteerd in het dorp. En ik vraag en hoe was dat dan voor je ouders en je opa en oma.? Wat was de boodschap die ze jou meegegeven hebben?  En dat is het stil, komen de tranen, en dan begint hij te stamelen en zegt de boodschap van mijn oma was “respecteer en wees beleefd”, maar in dat wees beleefd zit iets onderdanigs, van je moet je voegen, je  niet laten horen, niet laten zien, anders hoor je er niet bij. De tranen stromen. Zijn lieve oma, waar hij zoveel geweest is. Vorige week nog foto’s van haar gezien op facebook en nu hebben we het over haar.  Ik vraag waar de tranen vandaan komen? En hij vraagt, maar als het dan allemaal zo diep zit, als het zolang is meegegeven vanuit de familie, is het dan wel te veranderen?

Goede vraag waarop ik bevestigend antwoord. Ja juist wel. Doordat je weet /voelt  dat het eigenlijk niet jouw angst is, maar die van je oma, kun je het langzaam gaan loslaten. En dat wil niet zeggen dat je je oma moet loslaten. Nee je eert je oma, want elke keer dat je de angst voelt zeg je ‘dankjewel oma, dat je me waarschuwt’, maar mijn leven is niet jouw leven en jouw angst is niet mijn angst, ik neem mijn eigen beslissing’. En zo neem je langzaam je leven weer in eigen hand.

Langzaam keert de lach terug. ‘Dat is heftig, maar het voelt ook goed. En de traan, dat zijn nu  tranen van ontroering. Het liefste zou ik nu vrij nemen maar ik moet terug naar mijn werk, er is teveel te doen’. En dan vraag ik of ze in het dorp begraven ligt. Ja. Misschien kun je dan voordat je naar het werk gaat even bij haar graf langsgaan en haar bedanken. En dat doet hij.

Als de onmacht je te machtig wordt….

Wat doe jij als de onmacht je te machtig wordt? Wat doe jij als je je kop telkens stoor? Wat doe jij als ze steeds maar niet naar je willen luisteren? Wat doe jij als je moedeloos wordt? Wat doe jij bij conflicten? Ga je huilen? Slaan? Ruzie maken? Loop je weg? En helpt dat?
Of denk je, en nu is het afgelopen. Ik wil dit zo niet meer. En durf je jezelf in de spiegel aan te kijken en te zeggen: de ander is niet het probleem, ik heb een probleem, Ik heb een probleem in hoe ik omga met deze situatie. En ik wil dit probleem oplossen. Ik wil er van leren. Wil je leren weer macht te krijgen over de onmacht? Maak dan eens een kennismakingsafspraak waarin we kunnen kijken of ik je kan helpen met andere ogen naar dezelfde situaties te kijken zodat je persoonlijke effectiviteit toeneemt, de stress afneemt, en je een gelukkiger leven leidt waarin jij zelf weer de baas bent, waarin jezelf weer aan het stuur staat. Bij twijfel … doen!